***OPGELET ALLEMAAL...DEZE SITE IS VERHUIST NAAR: www.yvonnetempelaar.nl

Hier vind je mijn columns geschreven met een lach en een traan..!!

Soms gaan de columns over hele allerdaagse dingen maar ook de geboorte

van Conner met 29 zwangerschapweken komt aan bod. De hoogbegaafdheid van

Conner loopt als een rode draad door de columns.

Ik hoop dat ze met veel plezier en misschien soms ook met wat herkenning gelezen

zullen worden.

Als je het leuk vindt, laat dan eens een berichtje voor me achter...!!

Om de columns te lezen moet je wel even een stukje naar beneden scrollen

want door al die lieve, ontroerende reacties op mijn columns zijn ze een stuk

naar beneden gegaan..!!

Mijn allernieuwste column is: "Dat is het aller belangrijkste"

Dat is het aller belangrijkste....!!

Iedereen weet dat sporten voor kinderen ontzettend goed is.

Niet alleen omdat kinderen het leuk vinden om op een sport te

gaan, maar ook omdat ze er fit bij blijven, ze er vaak vriendjes en

vriendinnetjes vinden, maar ook doorzettingsvermogen krijgen en leren

samen te spelen.

Ik las vanmorgen op de site nl coach, dat een sport beoefenen voor hoogbegaafde

kinderen niet altijd zo vanzelfsprekend is.

Ze denken tijdens de sport vaak te moeilijk na, ze vinden het

herhalen van oefeningen om juist beter te worden in de sport vaak

ronduit saai en sporten in teamverband werkt vaak niet bij hoogbegaafde

kinderen omdat ze door hun ontwikkelingsvoorsprong vaak niet op één lijn

liggen met de rest van de kinderen.

Er zijn hoogbegaafde kinderen die ontzettend van het sporten kunnen genieten en er

zeer zeker ook in kunnen uitblinken.

Maar dat gaat niet op voor Conner..!!

We hebben de vraag of Conner al op een sport zit dan ook al vaak gesteld

gekregen. Bij de Kinderarts, bij de Huisarts, bij de Cesar therapie maar ook gewoon

van vrienden en kennissen.

"Zou je het leuk vinden om op een sport te gaan" vraag ik aan Conner? (alweer)

"Wat voor sport dan" vraagt hij?

Nou noem zelf eens wat op, wat lijkt je leuk?

"Ik zou het eigenlijk niet weten" zegt Conner en hij kijkt me vragend aan.

Het woord voetbal hoef ik niet in mijn mond te nemen want daar heeft

hij een enorme hekel aan.

Bij jouw in de klas zit er toch een jongen op judo, is het niet eens leuk

om daar te gaan kijken?

"Nee mam ik hoef daar echt niet te gaan kijken want al dat beuken op elkaar

is echt niks voor mij dat weet ik nu al" zegt Conner met een gepijnigd

gezicht.

Is het erg mam dat ik meer met de meiden heb dan met de jongens

op school?

"Welnee" zeg ik dat maakt echt niks uit. En later als je groter bent dan

komt dat allemaal wel goed.

"Als we in de school pauze naar buiten gaan dan vliegt de ene helft

van de jongens naar de voetbal kooi en de andere helft doen drukke

spelletjes en daar heb ik echt niks mee" zegt Conner.

Ik heb het echt geprobeerd hoor mam om mee te voetballen in de voetbal kooi

maar twee van de jongens gingen heel hard in mijn oor krijsen omdat

ik de bal in het verkeerde doel probeerde te schoppen.

En mam wat heeft het nu voor nut, telkens als ik de bal eindelijk heb

moet ik hem weer wegschoppen?

Ik schiet in de lach en kan hem daar absoluut geen ongelijk in geven.

Vorig jaar is Conner met zijn klas naar een tennis vereniging

geweest en ook dat was geen succes.

Marco (mijn partner) is toen mee geweest en heeft Conner zijn

tennis actie gefilmd. Van de tien keer wist hij één keer de bal

terug te spelen en dat was absoluut niet motiverend voor Conner.

Als het bij Conner niet meteen de eerste keer lukt dan is het

meteen een afgeschreven zaak.

Je snap dat hij van het idee om op tennis te gaan dus niet echt

warm loopt...!!

"Je vader heeft altijd op karate gezeten" zeg ik dan tegen Conner.

Is dat net als judo een vechtsport mam??

Ik leg Conner uit dat karate meer een kunst is dan een vecht sport

en dat je op karate leert je lichaam en geest fit en gezond te houden.

En dat je met karate leert hoe je jezelf kan verdedigen tegen aanvallen.

Daar heb ik zijn aandacht. Hij kijkt me met grote ogen aan en zegt: "dat lijkt

me wel wat zeg".

Helaas bleek na wat onderzoek dat karate pas voor kinderen vanaf 8 jaar is,

dus moet hij nog meer dan een jaar wachten.

Het hele sport verhaal krijgt nog wel een vervolg denk ik, maar ik zie in Conner

echt geen geboren top sporter...!!

Is het erg mam dat ik niet zo erg goed ben in sporten??

"Natuurlijk niet lieverd" antwoord ik. Jij hebt weer andere dingen

waar je heel goed in ben..!!

"Ik ben echt een kei in tekenen" zegt hij met een big smile op zijn

gezicht. De Juf zegt ook dat ik talent heb.

En tja als de Juf dat zegt dan is het absoluut waar uiteraard...!!

"Het belangrijkste is dat je die dingen waar je goed in ben, of dat nu

sport, tekenen of weer iets heel anders is met je hele hart doet" zeg

ik tegen Conner. Want als je ze met je hart doet doe je ze met plezier..!!

En als je de dingen met plezier doet dan maken ze je gelukkig en dat is

het aller aller belangrijkste.

"Zeker weten mam" zegt Conner dat is het aller aller belangrijkste...!!

Yvonne Tempelaar

De beruchte uitnodigingen,

We kennen het allemaal wel de verjaardagsfeestjes van de klas??

En ook kennen we allemaal de rangorde of ik zou liever zeggen de pikorde van de klas??

Je hebt de popie jopies, je hebt de "gewone kids" en de zogeheten pispaaltjes.

En dan heb je nog een groepje. Een groepje kinderen dat zo "anders" is.

De zogeheten hoogbegaafde kinderen. En bij dat groepje hoort onze zoon.

Ik noem hem niet hoobegaafd maar bijzonder..!! Want dat is hij..!!

Als bij onze zoon de feestjes periode weer aanbreekt in een klas waar de kinderen heel dicht op elkaar

jarig zijn breekt bij mij het zweet al weer uit. Zullen ze hem dit jaar wel vragen? Al is het maar een of twee keer.

En dan kijk ik naar al die vragende smoeltjes in de klas als er weer een jarige zijn uitnodigingen staat

uit te delen.

De popie jopies staan uiteraard voorop want die weten dat ze er toch wel een uitnodiging zullen krijgen.

Dan de "gewone" kids iets meer naar achteren en dan helemaal achteraan de "pispaaltjes".

Die er weinig van verwachten maar toch altijd blijven hopen.

En dan zie ik onze zoon staan gewoon bij zijn tafeltje die helemaal niets verwacht.

Een jongetje die in de klas niet durft te vertellen dat hij later als hij groot is graag Paleontoloog wilt worden.

De andere kinderen weten immers toch niet wat dat is.

Een jongetje die in de klas niet durft te praten over zijn grote passies zoals Dinosaurussen of Vulkanen.

Of over zijn grote liefde de luiaard want geen enkel kind in de klas weet wat voor dier dat is en dan lachten ze hem weer uit.

Een jongetje dat vraagt: "Mam waarom heb ik geen "echte" vriendjes"? En dan, dan breekt mijn hart.

Gelukkig heeft hij een super Juf die heel veel weet over hoogbegaafdheid. Een Juf waar hij gelukkig super dol op is. Een Juf

die hem begrijpt, die zijn taal spreekt en hem stimuleert.

Och wat ben ik altijd weer blij als het half December is en alle feestjes weer zijn gevierd.

Als ook zijn eigen feestje weer is gevierd met kinderen waar hij niet mocht komen. Een feestje die ik veel liever als je in mijn hart kijkt

niet gevierd had.

En dan als ik lekker op de bank zit en terug denk aan die hele poppenkast van feestjes en uitnodigingen dan denk ik laat ze allemaal

maar de rambam krijgen. Ik heb een heerlijk kind, een kind dat er wezen mag. Ja hij is slim, nou en..!!

Ik kan weer even opgelucht adem halen. Tenminste voor een half jaar want dan begint het hele circus weer opnieuw.

En wie weet zijn de wonderen de wereld nog niet uit en vliegen de

Uitnodigingen ons dan om de oren.

Ach een Moeder mag toch altijd hopen, toch??

Yvonne Tempelaar

Moeder, maar ook chronisch ziek zijn,

"Hoe komt het dat je zo vaak ziek bent mama" of "Waarom ben je zo vaak moe"

die vragen krijg je geheid een keertje als je als moeder een chronische ziekte hebt.

In mijn geval:" mama wat doe je toch constant op de wc"?

Je weet dat je die vraag een keertje gaat krijgen van je kind en toch als die vraag

dan uiteindelijk komt ben je even uit het veld geslagen.

Uiteraard had ik al helemaal bedacht wat ik zou gaan zeggen als de vragen zouden

komen maar ook ik was toch niet helemaal voorbereid........

Conner kwam al heel vroeg met vragen. "Waarom slik je die medicijnen mama als je er

zo ziek van word"? Tja en wat geef je dan voor antwoord? Dat als je die medicijnen niet slikt

dat je dan nog veel zieker word? "Wat is de ziekte van crohn mama"? Ik heb toen maar

verteld dat mijn darmen ziek zijn. Maar bij een hoogbegaafd kind geeft geen enkel

antwoord bevrediging mits je driedubbel in dat onderwerp duikt en precies verteld

hoe de vork in de steel zit.

Ik ben moeder maar ook Crohn patient. En deze column schrijf ik voor alle moeders

die net als ik moeder maar ook chronisch ziek zijn.

Maar vooral hoop ik met deze column wat meer begrip te kweken.

Als moeder heb je het enorm druk, dat hoef ik geen enkele moeder te vertellen.

Maar wat nu als je daar ook nog eens chronisch ziek bij bent?

Dan is het tien dubbel zwaar!!!

En dan is er ook nog eens dat onbegrip en krijg je heel vaak de meest bizarre opmerkingen

naar je hoofd geslingerd.

"Zo dan zit je nu nog lekker in het zonnetje, jij hebt toch ook een luizen leventje he" is een van

de opmerkingen die ik geregeld hoor in de zomer.

"Tja het is niet raar he dat jij zo lekker bruin bent je hebt alle tijd van de wereld" is er nog

zo eentje.

Maar die 6 weken dat ik op bed lag en alleen buiten kwam om even snel Conner van en naar school

te brengen hebben ze uiteraard niet mee gekregen.

Door een experimenteel middel kreeg ik een ontsteking op mijn evenwicht orgaan waar door die

dus nu beschadigd is en ontzettend veel last geeft van duizeligheid.

Soms zo heftig dat "normaal" functioneren niet meer mogelijk is.

Maar ik ben een enorme vechter en ik sta gewoon op school. En niemand die merkt dat ik

met mijn rug tegen een pilaar aan staat omdat ik bang ben anders om te vallen.

Niemand die merkt dat als ik acute crohn heb dat ik eigenlijk niet te ver van huis af kan omdat ik

een haat liefdes verhouding met de wc pot heb. En daar soms het grootste gedeelte van de dag

(of nacht) dubbel gevouwen van de buikpijn door breng.

Vroeger werd ik knap driftig van die vervelende opmerkingen en ging ik fel in de verdediging.

En nu?? Nee nu niet meer, ik laat ze maar denken en doe er zelf nog een schepje bovenop.

"Och mijn leven is heerlijk, wil je het een weekje hebben?" En in mijn hart denk ik dan:" Ik vrees dat je

het na een dag al voor gezien houdt".

Nu Conner ouder word merk ik dat leven met een kind en een chronische ziekte steeds moeilijker word.

Hij wilt zo veel (helemaal te begrijpen) en ik kan "vaak" zo weinig, en dat is zo enorm frusterend.

Ziek zijn heeft een enorme inpack op het hele gezins leven. Ook voor Marco is het zwaar.

Ik merk dat hij het er vooral de laatste jaren steeds moeilijker mee heeft.

En het is ook nog eens zo uitzichtloos. Een chronische ziekte, de naam zegt het al gaat ook niet meer over.

Je probeer te genieten van de dagen dat het wel goed gaat en wacht bijna af tot de dag komt dat het weer fout gaat.

"Mama schrijf jij je in om mee te gaan met het school uitje" vraagt Conner geregeld?

En dan denk ik:" O kind en de dagen erna"? Dan lig ik dagen uitgeteld.

Maar je wilt ook niet altijd "nee" zeggen. Van dat "nee zeggen krijg ik ook nog eens een schuldgevoel

van hier tot Tokyo en van dat schuldgevoel word je niet vrolijker. En daar komt bij dat ik het zelf

ook nog eens zo ontzettend leuk vind.
Als ik terug denk aan al die dagen dat mijn ouders hier in huis waren om voor Conner te zorgen omdat ik het niet kon,

daar denk ik eigenlijk liever niet aan terug. Ik voelde me werkelijk een waardeloze moeder.

En dat gevoel heb ik nog heel vaak. Een waardeloze moeder en een waardeloze vrouw, die soms

dagen lang uit de running is en afhankelijk is van anderen.

Maar dan zijn er die paar dagen dat het echt heel goed gaat, waarop ik zo intens van mijn man
en kind kan genieten, en denk ik:" zo dan deze dagen heb ik weer even te pakken die nemen ze me niet

meer af" en dan is dat gevoel waardeloos te zijn ver naar de achtergrond verdreven, gelukkig!!

Ik probeer alles uit het leven te halen dat er voor me in zit. Ik probeer te genieten van elke dag, goed of

slecht. En ik weet dat ik doe wat in mijn macht ligt........en dat is voldoende..!!

Sommige chronische ziektes zoals de ziekte van crohn zie je niet maar ze zijn er wel.

Het ene moment zet het je leven op zijn kop en het andere moment houd het zich koest, maar het

is altijd aanwezig.

En het neemt in hun sluimerende sneltrein het hele gezin met zich mee op sleeptouw.

Toen ik de ruwe versie van deze column aan een hele lieve vriendin van mij liet lezen zei ze

"meid wat ben je hard en streng voor jezelf, en zo negatief."

Je bent een fantastische moeder die er altijd voor haar kind is, probeer ook de positieve

dingen te zien. Ik heb over deze woorden heel lang nagedacht en ik heb de column wel

een duizend keer herlezen. Maar ik kan niet anders zeggen dan dat ik puur van uit mijn

gevoel deze column geschreven heb. Ik kan echt niet altijd positief zijn en ik wil die indruk

ook niet wekken, en zo negatief vind ik het zelf niet het is de waarheid.

Dit kleine stukje is precies zoals mijn leven is met een chronische ziekte en een gezin.

En ja ik ben best hard voor mezelf maar ik denk dat ik dat ook moet zijn. Ik kan niet net als toen ik

nog geen kind had mijn hoofd in slechte dagen onder de dekens stoppen om er dagen niet meer

onderuit te komen. Ik heb een kind en die heeft zijn moeder nodig en ik vind het heerlijk om moeder

te zijn!!

Mijn arts in het AMC zei ooit tegen me:" hoe sneller je je ziekte accepteert, hoe makkelijker het word

om er mee te leven. Geaccepteerd heb ik het echt nog niet. Mee leren leven ook nog niet

en of dat ooit komt...........ik hoop het!!

Dus mensen kijk uit met de opmerkingen die je misschien heel onbewust rond strooit..........

Ze kunnen ontzettend veel pijn doen....!!!

Yvonne Tempelaar

Intuitie,

Mijn hoogbegaafde Zoon van 6 is dol op zijn Juf. Ze weet hem zo te sturen en

uit te dagen dat hij het echt uitstekend doet in de klas.

Elke dag weer gaat hij met veel plezier naar school.

Altijd eerst even voor het raam van de klas kijken of de Juf er al is, altijd even zwaaien

en altijd zwaait de Juf enthousiast terug.

Kortom het liep allemaal op rolletjes.

Nu ligt het net even anders. De Juf is met (zwangerschap) verlof gegaan.

Tot groot verdriet van Conner. Die haar echt ontzettend mist. En ik ook.

Twee andere Juffen zijn voor haar in de plaats gekomen. Eentje op Maandag

en Dinsdag en de andere Juf op de rest van de dagen.

Het zijn hele lieve Juffen maar..........tja het is zijn eigen Juf niet.

Zijn eigen Juf die zo ontzettend goed om kan gaan met zijn hoogbegaafdheid,

die zo goed zijn eigen taal spreekt en waarbij hij volgend jaar ook in de Plusklas

komt.

Een Juf die het voor elkaar krijgt hem ondanks zijn mega discrepantie

(onbalans tussen verbaal en performaal 1q) zelfs de meest "moeilijke" taken te laten maken.

En nu komt ze dus voorlopig even niet op school en zal Conner het even met zijn

twee andere Juffen moeten doen.

Die misschien niet zo gecharmeerd zijn van het feit dat Conner nooit en te nimmer stil zit op zijn stoel.

En dat hij soms aan een stuk door praat.

De verandering van twee nieuwe Juffen, de nieuwe indeling van de klas en de

andere werkwijzen van de Juffen, het is allemaal teveel voor Conner.

Hij kan zo ie zo erg slecht tegen veranderingen. Als er iets verandert moet worden

in huis doen we dat met hem erbij zodat hij ziet wat we doen.

Da's niet altijd handig want hij kan zich bijzonder goed tegen alles aan bemoeien!!!

En uiteindelijk verandert er dus helemaal niets!!

Nu hebben Marco en Ik dus weer even een zorg extra. Gaat hij er nu met de pet naar gooien?

Of gooit hij er straks helemaal het bijltje bij neer. Zorgen waar we het uiteraard voor het vertrek

van de Juf met haar over gehad hebben. En hoe gaan de andere Juffen om met het stappen plan

dat speciaal voor Conner is opgesteld?

Al die vragen en zorgen zijn reeel. En we moeten goed kijken en luisteren naar de signalen die Conner uitzend.

Het belangrijkste is dat hij lekker in zijn velletje blijft zitten.

Maar wanneer grijp je in?? Je wilt ook weer niet de grote zeurkous Vader en Moeder van de klas zijn!!

Maar we hebben wel geleerd om daar maling aan te hebben, laat ze maar denken, laat ze maar lullen.

Het gaat tenslotte om ons kind.

Als ik alles zo probeert te relativeren en probeer dat nare gevoel in mijn onderbuik te negeren,

denk ik bij mezelf zijn het gewoon de zorgen of is het mijn intuitie die mij iets probeert duidelijk

te maken??

Een ding is zeker, volgende week maar weer even op gesprek!!

Yvonne Tempelaar

De Oerknal,

Al op zeer jonge leeftijd waren dinosauriers Conner's grote passie.

En al heel snel wist hij alle namen, welke vleeseters, planteneters of

gevleugelde dino's waren.

Ook kon hij je precies vertellen in welk tijdperk welke dino leefde, van het

vroege Trias tot het latere Krijt tijdperk.

Toen hij dat allemaal van voor naar achteren en weer terug kon opdreunen

was het tijd voor een nieuwe uitdaging.

Waarom waren de dinosauriers uitgestorven? Dat weten zelfs de geleerden

niet zeker zei ik. Ze denken een Meteoriet inslag.

Na de Meteoriet inslag kwam er weer iets anders, de IJstijd. Met zijn mammoeten,

de sabeltand tijgers en de holen beren. En uiteraard de eerste mensen de

Neanderthalers.

Zoals te verwachten kwam toen ook meteen de vraag waar de eerste mens vandaan

kwam en hoe de Aarde is ontstaan.

De oerknal antwoordde ik toen en vertelde hem de Evolutie Theorie van Charles Darwin.

Precies zoals ik het vroeger op school had geleerd.

Gelukkig was Marco zo slim om een documentaire aan te schaffen over het ontstaan van de Aarde

want tegen al die vragen van Conner was ik niet opgewassen.

Toen al die informatie zich bij Conner had geankerd kwam er weer voor heel eventjes rust.

Het werd weer Kerstmis en op school werd het verhaal over het kindje Jezus weer verteld.

Uiteraard hadden we het daar thuis ook al vaker over gehad maar nu kreeg ik toch ineens

veel meer vragen. De Juf had schijnbaar meer indruk gemaakt dan ik.

Eenmaal verteld en uitgelegd was de rust weer voor heel eventjes terug.

Tot op een dag een vriendje van Conner hier uit de buurt kwam spelen.

Op zeker moment vroeg dat jongetje of Conner in God geloofde waarop Conner

eerlijk "nee" antwoordde.

Maar God is in alles zei dat jongetje, hij heeft de Aarde gemaakt en alle mensen en dieren.

Waarop Conner antwoordde "nee man dat was de oerknal".

De discussie die toen volgde tussen twee kinderen met een totaal andere opvoeding
wat geloof betreft zal ik nooit meer vergeten.

Conner's vriendje was al snel het spoor volledig bijster. Waar had die Conner het nou over?

Oerknal, Evolutie Theorie?

Op een gegeven moment heb ik me tussen de discuserende kinderen gemengd en

uitgelegd dat je altijd moet respecteren wat de ander gelooft.

Ik weet genoeg uit de geschiedenisboeken om te weten dat je dat niet snel genoeg

aan de kinderen kunt uitleggen.

Mijn liefde voor de Tempeliers en de geschiedenis tussen Engeland en Schotland

laat zien hoeveel bloed er al gevloeid is alleen maar om het simpele feit waar een

mens in gelooft.

Of je nu Christelijk bent of Moslim. Of je nu Rooms Katholiek bent of je gelooft in een

Natuur religie zoals Wicca. Of je nu Boeddhist bent of Protestants etc etc.

Of je nu gelooft dat God de aarde schiep of dat er eens heel lang geleden een mega oerknal was.

Als we elkaar als mens zouden respecteren dan zal onze Planeet Aarde een

stuk aangenamer zijn om op te leven.

Yvonne Tempelaar.

Ik voelde me eindelijk begrepen,

Steeds vaker krijg ik als antwoord: "ik heb alleen gespeeld mama" als ik Conner vraag

met wie hij heeft gespeeld in de pauze op school.

Ook hier thuis blijft Conner steeds vaker in de tuin of binnen spelen bij mij.

Als ik hem dan vraag: "waarom ga je niet lekker met de jongens buiten spelen"?

krijg ik steeds vaker te horen dat hij de dingen die de jongens doen niet leuk vind.

En dat de dingen die hij leuk vind de jongens weer niet leuk vinden.

Kortom Conner gaat zich steeds vaker afzonderen.

Ook de Juf op school was dit al opgevallen. Gelukkig zijn er nog wel een paar kinderen

waar hij wel eens mee speelt, vooral met één meisje kan hij het heel goed vinden.

Volgens de Juf lopen ze ook vaak samen hand in hand in de rij. Je merkt gewoon heel

goed dat de kloof tussen mijn hoogbegaafde zoon en zijn vriendjes en

vriendinnetjes te groot word.

Ik als moeder vind dit verschrikkelijk. Welke moeder wilt nu niet dat haar kind

hordes vriendjes en vriendinnetjes heeft? Om heel eerlijk te zijn zou ik al

enorm blij zijn met eentje....!!!

Uiteraard heb ik al duizenden keren geprobeerd Conner te stimuleren om

lekker naar buiten te gaan om met de jongens te spelen en toen vorige week

kreeg ik ineens als antwoord: "oke mama als jij dat wilt ga ik wel".

"Als ik dat wil" vraag ik Conner geschrokken? Wat bedoel je daar mee lieverd??

"Ik ga wel buiten spelen mama als jij dat graag wilt".

Ik begin Conner uit te leggen dat hij niet van mij naar buiten hoef maar dat buiten

spelen met andere kinderen zo leuk kan zijn, en dat ik het vervelend vind dat

als hij telkens "nee" zegt als kinderen hem komen halen dat ze dat straks niet meer

zullen doen.

"Dat vind ik niet erg mama" zegt Conner dan, ik ben toch veel liever alleen.

Dat was weer zo'n moment waarop mijn moeder hart een beetje brak.

Wat moet ik hier nu mee vraag ik mezelf af?

En wat moet ik doen als een "vriendje" bij Conner in de klas vraagt of hij bij Conner een

boterhammetje mag eten? Een "vriendje" die nooit bij Conner komt spelen of die

hem nooit bij hem thuis uitnodigd?

Een "vriendje" die hij al twee keer heeft uitgenodigd voor een feestje en waarbij

hij nooit werd terug gevraagd??

"Liever niet denk ik"..... "Een andere keer" zeg ik vriendelijk lachend tegen het "vriendje".

Maar goed denk ik dan als we samen naar huis lopen. Had ik de keus niet aan Conner

over moeten laten? Laat ik me soms te veel meeslepen door boosheid?

Natuurlijk ben ik boos, boos op een situatie waar ik als moeder totaal geen grip op heb..!!

En wat doe je als je kind (bijna) nooit word uitgenodigd voor een feestje?

Als je in mijn hart kijk zal ik het feestje voor Conner zijn verjaardag liever overslaan.

Moet ik Conner kinderen laten uitnodigen op zijn feestje terwijl ze hem ook

niet vragen? Ik vind dit zooo ontzettend lastig. En zo ontzettend pijnlijk.

En aan de andere kant heeft Conner net zo veel recht op een leuk feestje als

elk ander kind.

Uiteraard heb ik dit onderwerp al heel vaak met Conner besproken en reageert

hij de ene keer heel emotioneel en de andere keer heel laconiek.

Misschien doet het mij op dit moment meer zeer dan bij Conner zelf.

Ik weet dat het mes twee kanten snijd. Conner kan er niks aan doen als andere kinderen

hem niet snappen, maar die kinderen kunnen er ook niks aan doen dat ze Conner niet

snappen als hij een gesprek begint over Meteorieten of het ontstaan van de Aarde.

Levensvragen waar de meeste kinderen nog totaal geen weet van hebben.

Ook is het voor beide partijen lastig als er een mega bouwwerk in elkaar is gezet

en dat er dan volgens Conner niet mee gespeeld mag worden anders staat het niet meer

zoals het in elkaar is gezet. En uiteraard moet het in elkaar worden gezet zoals Conner

het in "zijn hoofd" ziet.....

Vorige week heb ik een ontzettend fijn gesprek gehad met iemand met ontzettend veel

ervaring op het gebied van hoogbegaafde kinderen.

Ze heeft me niet alleen veel stof tot nadenken gegeven maar ook heel veel angst

en verdriet bij mij weggenomen.

Als Conner niet buiten wilt spelen, nou dan doet hij dat toch lekker niet. Laat hem de keus!!

En geef gewoon dat kinderfeestje maar houd het klein. Alleen kinderen waar
Conner zich helemaal bij op zijn gemak voelt.

Ook heeft ze me hand vaten gegeven om met Conner zijn verdriet om te gaan.

Sommige "vriendjes" zijn nu eenmaal geen "echte" vriendjes. Vrienden horen

er altijd voor je te zijn en niet alleen wanneer het hun uitkomt.

Gelijkgestemde vrienden vind hij niet op school of in de straat, maar ze komen

vanzelf op zijn pad, dat weet ik zeker.

"Ik snap zo goed hoe je je voelt" zei ze tegen me, en ik voelde me eindelijk

begrepen........!!!!

Yvonne Tempelaar

Je hebt altijd een keuze,

Een paar dagen geleden kwam ik flink in tweestrijd te staan en werd ik flink met mijn neus

op de feiten gedrukt. Laat ik het anders zeggen, ik werd flink aangespoord om eens goed na te denken.

Het kwam door een gesprek met een wel heel bijzondere Mevrouw, ik zeg bijzonder omdat ze

dat ook is. Zo´n mens met zo´n extra randje om haar heen, die je al op meters afstand herkent.

Ik had al wel vaker met haar gesproken maar dit keer kreeg ik heel wat stof tot nadenken.

We raakte aan de praat en het gesprek ging over mijn schrijven voor Peuteren.nl en over

mijn laatste column, over de geboorte van Conner.

Tijdens mijn verhaal werd ik door haar onderbroken met de woorden, "je had er ook van kunnen

genieten".

Ik stond perplex en zei dat ik dat niet kon. Dat al die angst, paniek en zorgen me volledig

in een wurggreep hadden gehouden.

"En toch" zei ze had je een keuze, je had er voor kunnen kiezen er wel van te genieten.

Dan had je er nu heel anders op terug gekeken.

Er ging een lichtje branden bij mij. Een twijfelend gevoel werd zich van me meester.

Natuurlijk had ze gelijk. Je hebt ook altijd een keuze.

In elke situatie word je voor de keuze gezet. En hoe ga je met die situatie om?

Of het nu om een miskraam gaat, een nare bevalling, een vervelende scheiding of een groot verlies.

Hoe je er mee om gaat die keuze is aan jezelf.

De ene vrouw zal na een miskraam zeggen "dit nooit meer" en zal altijd blijven rouwen om het kindje

dat niet is. En de andere vrouw zal er op haar manier afscheid van nemen, het een plekje geven en

besluiten het nog een keer te proberen.

Ieder doet het op zijn manier maar we hebben wel allemaal een keuze.

Het ergste wat ik me kan indenken is het verliezen van een kind.

Iedereen heeft wel eens gehoord van moeders die de gordijnen dichttrekken en niet meer buiten komen,

die compleet wegkwijnen van verdriet.

Maar we kennen ook de verhalen van moeders die rouwen, ieder op hun eigen manier en op

hun eigen tempo maar die het op de een of andere manier te boven komen.

Natuurlijk heb ik met Conner's geboorte ook mooie momenten gekend. Momenten waarop ik

echt heb genoten. Ik herinner me nog de eerste keer dat ik hem vast mocht houden, dat gevoel

wat toen door me heen stroomde was met geen pen te beschrijven. Maar het was twee dagen

te laat. Ik had hem vast willen houden meteen toen hij geboren werd.

En ik herinner me nog zijn eerste flesje. Prachtig, maar helaas was ik niet de eerste die hem

zijn eerste flesje gaf. Dat was de nachtzuster. Ik kan je niet vertellen hoe boos ik was, verdrietig

en machteloos. Ik had er voor kunnen kiezen die boosheid niet de overhand te laten krijgen en

gewoon van "mijn" eerste flesje te genieten.

Maar ik deed het niet.

Het moment dat Conner mee naar huis mocht zal ik nooit vergeten, we waren in de wolken.

Maar voor mijn gevoel zeven en een halve week te laat!!

Eigenlijk was de les van die "bijzondere" mevrouw heel simpel.

Accepteer de situatie hoe die ook is, deal with it, leer ervan, geef het een plekje en ga door met je leven.

Het klinkt zo makkelijk als je het snel zegt. Maar toch raak ik dat gevoel van "in tweestrijd" staan niet kwijt.

Ondanks die mooie wijze woorden.

Het schrijven van al mijn columns en de wijze woorden van de "bijzondere" mevrouw hebben me wel laten

inzien welk pad "ik" moet inslaan.

Waar dat pad mij naar toe leid weet ik niet maar ik heb in ieder geval mijn keuze gemaakt.

Ik moet leren, "echt" leren om vrede te hebben met situaties uit het verleden.

Ik moet leren vergeven en dan bovenal mezelf...........!!

Yvonne Tempelaar

Je zegt 't soms wel duizend keer.............!!!

De veiligheid van onze kinderen staat altijd voorop.

Dat begint al vanaf 't moment dat je zwanger wilt worden.

Je begint met het slikken van foliumzuur en probeert zo

gezond mogelijk te leven.

En dan vanaf het moment dat je weet dat je zwanger bent

stop je met het drinken van je favoriete wijntje, stop je met het eten

van je favoriete schimmelkaas en eet je geen toastjes meer

met filé american. Ook je biefstukje eet je niet meer rare

maar well done en de kattenbak?? Die moet iemand anders

voorlopig maar even doen.

En dan als je baby eindelijk geboren is komt de volgende fase

van veiligheid om de hoek kijken.

Heeft je kindje het wel warm genoeg, of moet er toch nog een

kruik of belly warmer bij? Uiteraard heb je van tevoren jezelf al goed laten

informeren over wat veilig is.

Zoals elke nieuw bakken mama vraag je jezelf elke dag opnieuw af

of je kindje wel voldoende drinkt. Hoera voor het consultatiebureau

die je daar alles over kan vertellen.

Hoewel de meningen over het consultatiebureau flink verdeeld zijn.

Je hebt uiteraard een goeie maxi-cosi gekocht en ook al druk

nagedacht over een veilige auto stoel voor als je kleine straks

uit zijn maxi-cosi is gegroeid.

Dit zijn allemaal nog maar van die kleine dingetjes waar je je

als mama toch best druk over kan maken. Maar wacht maar tot je

kleintje straks gaat omrollen, zitten, kruipen en lopen. (Sommige kindjes

houden er hun eigen volgorde op na)

Dan komen er weer andere vormen van veiligheid om de hoek kijken.

Wie kent niet die mooie trap hekjes in alle vormen, kleuren en maten

die je kindje ervan moet weer houden om niet de trap op, of af te klimmen??

Maar dan moet je uiteraard niet vergeten hem netjes achter je dicht te doen.

Zoals ik een keertje vergat toen Conner nog heel klein was en net kon kruipen.

Het was ineens zo ontzettend stil in huis dat ik dacht: "hier klopt iets niet".

Zoals je al vermoed zat hij toen al prins heerlijk halverwege de trap naar zolder.

En dan die keer dat ik als verwoed kaarsjes brander netjes alle kaarsjes

buiten het bereik van kleine kinderhandjes had gezet. En er niet op bedacht was

dat Conner er met een reuze draken knuffel wel bij zou kunnen en de staart van

het dier in kwestie flink verschroeide.

En wie kent niet die hoekjes die je op scherpe randjes kan plakken om te voorkomen

dat kinderen zich daar aan bezeren?? Maar uiteraard heeft niet iedereen die dingen

en gebeurd het een keertje dat je ergens op visite bent en met havik ogen al die

scherpe puntjes en randjes in de gaten houd, en toch een keer te laat bent...!!

Hoe goed we als ouders of verzorgers ook onze best doen, een ongeluk zit in een

klein hoekje en elk kind ontsnapt wel eens aan de aandacht van zijn ouders.

Tja de wereld is een mooie speeltuin en je kind gaat op ontdekkingstocht.

Je bent net een politieagent die de hele dag achter zijn kind aanrent: "niet doen

lieverd dat is au". Niet doen lieverd dan ga je vallen.

Klinkt bekent niet waar..??

En dan is daar de leeftijd dat je kind "echt" de wereld gaat ontdekken.

Je weet dat je ze een keertje los moet laten.

Je hebt ze al van kleins af aan geleerd hoe ze veilig moeten oversteken

en laat ze dan op een dag alleen naar het kleine speeltuintje gaan één

straat verderop.

Ik weet nog dat ik stiekem achter Conner aan ging om te kijken of hij

daadwerkelijk met oversteken wel naar links en naar rechts keek. Uiteraard heeft

Conner dat nooit gemerkt, hij moet immers wel het gevoel hebben dat ik hem vertrouwd.

Ik weet nog dat ik altijd heel bang was dat hij naar de sloot zou gaan.

Hier in de wijk is ontzettend veel water. Conner zat dus al vroeg op

zwemles.

Afgelopen weekend zagen we maar weer hoe belangrijk een zwemdiploma

is. We gingen wandelen in het Wantijpark gewapend met emmer en schepnet.

Conner ging compleet los en schepte het ene na het andere goedje uit

de sloot, driftig op zoek naar een dikke water slak.

Uiteraard had ik al gewaarschuwd: "Conner kijk uit straks val je er in".

Maar maakte dat indruk?? Nope, echt niet.

En zoals te verwachten lag Meneer ineens languit in de vijver. Compleet

overdekt met kroos kroop hij de kant weer op met een gigantische pruil lip.

Oo wat was hij boos. En heeft hij ervan geleerd?? Nou dat denk ik

niet want eenmaal thuis, schoon gepoetst en niet meer ruikend naar een

dood dier zei hij dood leuk: "Mam de volgende keer als we weer gaan

schepnetten en ik val erin pluk ik meteen zo'n mooie waterlelie voor in

onze vijver". Dus de volgende keer gaan we gewoon weer gewapend met

emmer en schepnet naar het Wantijpark.

Lang leve het zwemdiploma....!!!

Tegenwoordig waarschuw ik niet meer duizend keer. Ik zeg het één keertje.

Als je een kind hebt zoals de mijne die alles zelf wilt ervaren dan helpt

het toch niet.

Ik heb geleerd dat ze van vallen en opstaan groot worden en ben ik

tegenwoordig banger van de "echt" grote gevaren zoals een pedofiel

of kinderlokker.

Daar lopen er tegenwoordig te veel van rond en ééntje van dat soort

is al teveel. Daar draait echt mijn maag van om.

Ook het loslaten blijf ik moeilijk vinden. Als ik denk aan al die dingen

die nog komen gaan. Uitgaan, vriendinnetjes, drank en drugs, crossen

met zijn brommer,evt studeren en later het autorijden etc etc......!!

Ik moet er nog even niet aan denken, en natuurlijk weet ik dat je daar ook naar toe groeit.

De volgende stap word dat Conner alleen naar school wilt lopen: "mama ik kan het wel alleen".

Maar gelukkig ligt dat nog even in het verschiet.

Yvonne Tempelaar

Een te snel geveld oordeel en vooroordelen leiden vaak tot misverstanden,

Ik herinner me nog dat Conner voor het eerst naar de Peuterspeelzaal ging

toen hij ongeveer twee en een half jaar oud was.

Wat waren Marco en ik zenuwachtig. Zou Conner zich als een Koala beertje

aan ons vastklampen of zou hij gewoon lekker gaan spelen?

Het was dus (gelukkig) het laatste. Hij gaf ons nog een kus en een knuffel,

hij zwaaide nog een keer en dat was het. Ik moest best even slikken..

In mijn hartje was ik toch ook wel een klein beetje teleurgesteld dat hij zo makkelijk

afstand van ons nam. Een gevoel dat heel veel moeders wel herkennen denk ik?

Na een aantal weken op de Peuterspeel zaal vroeg ik aan de leidster hoe ze vond dat het met Conner ging.

Waarop ik als antwoord kreeg dat Conner ontzettend claimde, niet met andere kinderen wilde spelen

en absoluut niet Sociaal was.

Ik stond perplex, als er eentje sociaal is dan is Conner dat wel.

De Leidster stond wel heel erg snel met haar oordeel klaar vond ik.

Diezelfde week moesten we naar de Orthopedagoge van het Nazorgburo voor

Prematuren. Omdat Conner met 29 (zwangerschaps) weken geboren is gingen we

in plaats van het reguliere Consultatie buro naar het Nazorg buro waar een heel scala aan

artsen tot Conner zijn vierde jaar voor ons klaar stonden. Zo ook Ilona de Orthopedagoge.

(Die wij ontzettend dankbaar zijn voor alles wat ze de afgelopen jaren voor ons gedaan heeft

en nog steeds doet...!!)

Nadat wij ons verhaal van de Peuterspeelzaal leidster hadden verteld stelde Ilona

ons voor om Conner tijdens het spelen op de Peuterspeelzaal te gaan observeren.

Uit die observatie bleek wat wij al die tijd eigenlijk al lang wisten, dat Conner inderdaad

een ontwikkelings voorsprong had en daar door bij zijn leeftijds genootjes weinig of geen

aansluiting vond. En daar door liever een gesprek met de leidster aan knoopte om zo

een gesprek op nivo te kunnen voeren. De leidster was het met die conclusie niet eens...

Enkele weken later kreeg Conner zijn eerste ontwikkelings test afgenomen door Ilona de Orthopedagoge,

waaruit bleek dat Conner een "enorme" ontwikkelings voorsprong had op zijn leeftijds genootjes.

De Orthopedagoge zei toen al dat het heel goed mogelijk zou kunnen zijn dat Conner hoogbegaafd

zou blijken te zijn.

Met die uitslag ging ik naar de Leidster maar die bleef bij haar standpunt.

"Conner is gewoon niet sociaal en ik kan het weten want ik heb immers al meer dan 25 jaar ervaring" zei ze....!!

Voor dat Conner naar de Basisschool ging heeft hij een non verbale IQ test gehad (wederom afgenomen door Ilona)

om te kijken hoe hoog zijn IQ zou zijn en hij bleek toen inderdaad Hoogbegaafd te zijn. De school hoefde nu in elk geval het wiel

niet uit te vinden. Uiteraard ben ik met de uitslag even bij de peuterspeelzaal leidster langs gegaan. Vond het stiekem

echt heerlijk om dat formulier onder haar neus te frommelen moet ik eerlijk toegeven.

Het enige wat ze zei was: "Zo'n hoog IQ had ik niet verwacht" Geen excuses of iets anders van dien aard....

Dat gesprek met de leidster werd overhoord door een moeder die een eindje verderop stond te wachten. Snel kwam ze

naar me toe lopen en zei: "Dat is niet fraai hoor dat je zoontje hoogbegaafd is want dat worden ontzettend vervelende kinderen,

ook in de klas". Ze misdragen zich in de klas zo erg dat ze alle aandacht naar zich toe trekken en de rest van de klas

is daar dan de dupe van. Zo dacht ik die mevrouw smijt wel erg snel met vooroordelen.

Natuurlijk weet ik ook wel dat die situaties helaas wel degelijk voorkomen op school maar dan denk ik dat de school ook iets

te verwijten valt. Hoogbegaafde kinderen hebben een andere aanpak nodig, moeten constant worden uitgedaagd anders

gaan ze zich enorm vervelen en kunnen dan inderdaad heel vervelend gedrag gaan vertonen.

Conner zit nu inmiddels in groep 3 en heeft vorig jaar de Wisc test gehad op aanraden van zijn Juf.

Uit die test kwam nogmaals naar voren dat hij hoogbegaafd is.

Dat alles blijft in de klas natuurlijk niet onopgemerkt. Conner krijg andere werkjes en dat valt de kinderen in de klas

uiteraard ook op.

En de mensen die het nog niet wisten kwamen nu met vragen.

Waar ik uiteraard gewoon eerlijk antwoord op geef.

Het was net voor de kerstvakantie toen een moeder naar me toe kwam en vroeg: "heb ik nou goed begrepen

dat Conner hoogbegaafd is?" Waarop ik bevestigend antwoordde. "Jeetje dan bof je maar zeg" zei ze toen.

Ik wou dat die van mij dat was. Hij zou dan altijd goed kunnen leren, goed mee kunnen komen in de klas en nooit blijven zitten.

Weer stond ik perplex. Wat een berg misverstanden zijn er toch omtrent hoogbegaafde kinderen....!!

Als mensen eens minder bevooroordeeld zouden zijn, wat minder snel met hun oordeel klaar zouden staan,

dan zouden er een stuk minder misverstanden de wereld in worden geholpen.

En dan zou het leven van hoogbegaafde kinderen een stuk makkelijker zijn....!!!

Yvonne Tempelaar